Her şey 1986 yılında Woody Allen’ın karısını kız kardeşiyle aldatan bir adamın hikayesini film yapmak istemesiyle başlar ve bu fikirle başlayan senaryo gittikçe deneysel bir hal alır. Senaryo yazımı sırasında Anna Karenina’yı tekrar okuyan Allen romandan etkilenip birkaç hikayenin üstüste anlatıldığı bir yöntemi senaryoda denemeye karar verir(1). Bu sırada muzurluğunu yapmadan duramaz ve filmi komedi ve dramanın ayrı ayrı işleneceği görünmez iki parçaya böler. Kız kardeşlerin ilişkilerini erkek kardeşlere göre daha karmaşık bulduğunu söyleyen yönetmen, filme ismini verecek baş karakter Hannah’yı yaratırken de o zamanki hayat arkadaşı Mia Farrow’un romantize edilmiş bir halini oluşturduğunu itiraf eder(1).
Hannah and Her Sisters bir şükran yemeğiyle başlar ve 3 kız kardeşin hayatına odaklanırız. Aile üyelerinin hikayelerinden kısa kısa bölümler izlediğimiz giriş kısmında kusursuz bir karaktere sahip olan Hannah’yı (Mia Farrow), onun çekici kardeşi Lee’yi (Barbara Hershey) ve ona tutulan Hannah’nın eşi Elliot’ı (Michael Caine), umutsuzca hayata tutunmaya çalışan diğer kız kardeş Holly’yi (Diane Wiest) ve diğer yan karakterleri tanırız. Woody Allen ise Hannah’nın eski eşi Mickey’i oynar ve kendi karakterini daha önceki filmlerine nazaran daha geri planda tutup dikkati yine her zamanki tiplemelerinden izler taşıyan Elliot’ta toplar(hatta filmin bir yerinde çocukları ziyarete 
gelen Mickey Hannah’ya, Elliot’la çok az görüşmüş olmasına rağmen onun ne kadar iyi biri olduğunu düşündüğünden bahsedip iki karakterin amiyane tabirle aynı tornadan çıkmış olduğuna dair bir gönderme bile vardır). Karakterleri ayrı ayrı kısımlar halinde tanıdığımız için özellikle kız kardeşlerin bir araya geldiklerindeki iletişimlerinin ve duygularının karmaşıklığını daha iyi gözlemleriz. Elliot’ın romantik yaklaşımıyla Lee’nin hayattan beklentilerini sorgulayışı, Holly’nin içinde bulunduğu yaşam standartlarını korumak ve neyi iyi yaptığını bulabilme çabasıyla fütursuzca meslekten mesleğe atlayışı ve kariyerli başarılı özgüvenli haliyle kimseye ihtiyacı olmayan bir portre çizen Hannah’nın kardeşlerinin tepesinde görünmez bir gölge yaratmasını izlerken aile içindeki iç çatışmaları izleriz. Bunları izlerken bir yandan da hastalık hastası Mickey’nin bu sefer gerçekten hasta oluşuyla ölüm ve inanç üzerine muzurca kendini sorgulamasına şahit oluruz. Yönetmen müthiş bir kurguyla Mickey’nin hikayesini ailenin hikayesine paralel işlerken gerekli durumlarda aileyle çakıştırır ve filmdeki bağımsız mizahi unsurun yaratabileceği olası yapaylıktan filmi kurtarır. Allen filmin sonlarına doğru hikayeyi yine bir şükran yemeğiyle bağlar ve sürpriz sonuyla ortaya olağanüstü kompleks ve akıcı bir film çıkar.
Geniş bir oyuncu kadrosuna sahip filmde Woody Allen, Michael Caine, Mia Farrow, Diane Wiest, Barbara Hershey’in yanısıra dev isim Max Von Sydow’a, Star Wars’un Leia’sı Carrie Fisher’a, Sam Waterston’a ve genç bir 
John Turturro’ya da rastlamak mümkün. Bu geniş kadrodan çok iyi verim alan Allen filmde de yine alışık olduğumuz temaları kullanır. Çok sevdiği New York’un sonbahardaki o güzel hallerini gösteren ve hatta şehri tanıtmak için filme mimar bir karakter bile koyan yönetmen, filme eşlik etmesi için yine caz müziği kullanır. Aile ilişkilerini, inanç ve ölüm gibi kavramları durmaksızın irdeleyen ve analiz eden filmde özellikle kardeşlerin birlikte oturduğu masa sahnesi yönetmenlik açısından kusursuzdur. Yine filmin sonlarına doğru senaryonun moral yapısını toparlayan Mickey’nin sinemadaki Marx Kardeşler temalı monoloğu da çok başarılıdır.
Filmin etkisi de kendisi kadar büyük olur. Yönetmenin yüksek hasılat yapan filmlerinden biri olan Hannah and Her Sisters(2), eleştirmenlerden de tam not alır. Hatta Roger Ebert gibi bazı eleştirmenler filmin yönetmenin en iyi filmi olduğunu iddia eder(3). Fransa’daki Cesar ödüllerinde en iyi film için yarışan, Cannes film festivalinde de yarışma dışı gösterilen film Oscarlardan da eli boş dönmez ve 7 dalda aday olup en iyi orijinal senaryo, en iyi yardımcı erkek ve en iyi yardımcı kadın oyuncu dallarında olmak üzere 3 Oscar ödülü kazanır. Michael Caine dürüst olduğu kadar gösterişli de bir oyunculuk sunar, hatta Barbara Hershey ile olan bir sahnesinde kameraya arkası dönük olmasına rağmen hareketlerini kullanışıyla o kadar etkileyicidir ki Siskel&Ebert programında Oscar adaylığı tanıtılacağı zaman bu sahne kullanılır. Diane Wiest de nevrotik ve özgüvensiz karakteri Holly’le muazzam bir portre çizer. Annie Hall ve Manhattan’dan sonra New York üçlemesinin son ayağı olan film Woody Allen sinemasında çıtayı daha da yükseltir ve kendisinden sonra gelecek bir başka güzel film olan Radio Days’e de zemin hazırlar…
Yazar: Anıl Hacunoğlu
Kaynakça
1. "AUTEUR! AUTEUR! By Caryn James" New York Times, Janurary 19,1986
2. "Hannah and Her Sisters(1986)" Boxofficemojo.com, September 18,2012
3. Ebert,Roger "Hannah and Her Sister" RogerEbert.com February 7,1986